Lima, nu fris doorgewandeld.

Vanochtend was ik voor mijn gevoel weer fit, zodat ik met grote stappen mijn wandeling naar het centrum begon. Lima is iets anders dan de rest van Peru was me al verteld. Als ik Lima vergelijk met de steden van Bolivia, is het inderdaad heel anders. Het is enorm groot en de wegen  en stoepen zijn glad en ook behoorlijk schoon. Je moet wel weer ontzettend opletten, de plaatjes geven aan hoe lang de straten zijn, hoe druk en dat je ook bij  groen voetgangerslicht er echt niet zeker van bent, dat er geen auto's komen. En voetgangers op de zebra voorrang? Echt niet! 

De wijken of districten die ik doorloop, zijn duidelijk steeds anders. Ja, ik ben blij dat ik in Miraflores woon: het betekent "kijk naar de bloemen", die heb ik niet veel gezien maar er zijn wel ruime parken en het is er schoon en veilig. 

Het echte oude centrum is eerlijk gezegd niet meer dan leuk. Er staan klassiek gebouwen en ook daar is het relatief ruim en schoon, maar dat is het dan wel. Koffie zonder suiker kon ik er niet krijgen... Okay, ik was niet in een duur restaurant natuurlijk, maar toch... De koffie kwam uit een apparaat waar de suiker al in zat. 

Mocht je een hond hebben en je ruimt zijn poep niet op, riskeer je een forse boete:

Gelukkig kun je hier in een apotheek ook loperamide = imodium kopen, zelfs gewoon per tablet. Met 10 tabletjes extra voor S 7= denk ik dat ik me wel ingedekt heb. Overigens, die S staat voor sol, en S 7 is ongeveer €1.75. Inmiddels heb ik ook mijn Bolivanos die ik overhad maar gewisseld voor Soles. En nu weet ik ook, waarom de banken er altijd het mooiste uitzien in de hele wereld. Woekerwisselkoers! Dit gebouw is overigens de beurs.

Het echte centrum nogmaals, is ruim en schoon.

Loop je naar de rand, dan zie je dat Lima in een kom van bergen is gebouwd. Die bergen zijn akelig kaal, maar wat erger is, daar staan huisjes of wat er voor moet doorgaan van écht arme mensen. Ik weet niet of de foto dat weergeeft, maar het zag er akelig uit. 

Na de lange wandeling was ik best wel gaar. Het plan was, om een taxi of Uber-taxi te nemen, maar ik begon maar met lopen. Opeens kwam ik een ondergrondse ingang tegen, waarvan ik niet wist wat het was, omdat Lima geen metro heeft. Het bleek een soort racegoot te zijn, zoals de koopgoot voor Rotterdam. Hier racen auto én bussen door, waardoor je onder alle drukke kruispunten doorgaat. Ik ben er in gekomen, maar voelde me niet op mijn gemak: zó akelig vol. 

Ik werd er echt in gepropt. En dan denk je aan je rugzak, je geld, je pasjes, je telefoon, je paspoort. Allemaal op verschillende plaatsen, maar ik heb niet genoeg handen om alles in de gaten te houden. Maar het viel, zoals bijna altijd, mee. Ik had om mijn nek een duidelijk zichtbaar bandje waaraan een mapje hing, voor mijn borst. Leeg. Mijn waardevolle spullen had ik allemaal in zakken met een rits of drukknopen. Ja, zo'n afritsbroek ziet er niet uit, maar het wel handig om alles op vaste plaatsen op te kunnen bergen. 

Thuisgekomen - wat is thuis?- ben ik toch eerst even op bed gaan liggen. Tóch weer moe, watje dat ik ben :). Deels komt het ook door het weer denk ik. Het is hier wat bedompt en heel vochtig in de lucht en de temperatuur is iets van 25 graden. Klef dus. 

Goed, nu op stap om de reis te regelen  en wat eten. Tot morgen.